บทที่ 2 ความเสียใจ
“ตักกับข้าวไปไหนอีกบัว เมื่อเช้าก็เอาไปเถาใหญ่ไม่พออีกเหรอ” คำถามที่ดังมาจากด้านหลังทำให้เด็กสาวละมือจากทัพพีที่กำลังตักแกงเนื้อหน่อไม้ดองใส่ถุง ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย แม่รู้ว่าเธอกำลังตักกับข้าวไปให้ใคร แม่ไม่ได้หวงเพราะกับข้าวพวกนี้ก็เอาไว้ตักแจกคนที่มาช่วยงานอยู่แล้ว แต่คงไม่พอใจที่เธอเอาไปให้แทนไท เพราะแม่ไม่ชอบให้เธอไปวุ่นวายกับเขา
“ฉันจะเอาเสื้อผ้าไปให้ไอ้รวงน่ะแม่” ตอบไปอีกทางเพราะไม่อยากโดนบ่น หลานอยู่ที่นั่นแท้ ๆ ยังจะมาหวงของกินอีก ที่เอาไปหลานก็กินด้วยทั้งนั้น
“เออ... รีบไปรีบกลับล่ะ ไม่ใช่หายหัวไปอีก ชามเต็มกะละมัง บ้านก็ยังไม่ได้ถู”
“เดี๋ยวแม่ครัวก็ช่วยกันล้างเองแหละแม่ บ้านก็ให้พี่ช่อถูสิงานพี่ช่อนะ ไม่ใช่งานฉัน”
กวนโมโหเพราะหมั่นไส้พี่สาว ตั้งแต่เช้าจนเย็นไม่ถามหาลูกสักคำ ก็เข้าใจว่ายุ่งต้องรับแขกและดูแลญาติเจ้าบ่าวที่มาจากต่างจังหวัด แต่ก็น่าจะเป็นห่วงลูกบ้าง
“นางบัว!”
“เสียงดังอะไรกันแม่ คนหันมามองแล้วน่ะ” ช่อผกาถามเมื่อเห็นแม่กับน้องทำท่าจะทะเลาะกัน
“ก็นางบัวน่ะสิ เถียงคำไม่ตกฟาก” แม่หันมาฟ้องลูกสาวคนโปรด ยิ่งทำให้ลูกสาวคนเล็กน้อยใจไปกันใหญ่ เธอเป็นถึงน้องเจ้าสาว แต่มีหน้าที่ไม่ต่างจากคนใช้ ใคร ๆ ก็เรียกใช้งานเธอจนขาขวิดกันหมดแล้ว
“ไปหารวงเหรอบัว” ถามเพราะเห็นใบบัวถือของกิน เต็มมือ และมีกระเป๋าผ้าใบเล็กอยู่ด้วย
“จ้ะ” ตอบสั้น ๆ เพราะไม่รู้จะคุยอะไร
“แม่บอกให้มันรีบไปรีบกลับ ไม่ให้ไปขลุกอยู่ที่นั่น โตแล้วไอ้แทนก็ผู้ชาย ชาวบ้านจะนินทาเอา”
“สนใจอะไรกับปากชาวบ้านล่ะแม่ ที่ฉันไปบ้านพี่แทน ก็เพราะหลานอยู่ที่นั่น ให้รับไอ้รวงกลับมาเลยไหม ฉันจะได้ ไม่ต้องไปบ้านเขาอีก”
“ไม่ต้อง! จะไปก็รีบไป บอกรวงข้าวด้วยนะว่าพี่คิดถึง”
ช่อผกาตัดบท เพราะยังไม่อยากให้ลูกกลับมาตอนนี้ แขกมากันเต็มบ้าน คงไม่ดีถ้ารวงข้าวจะมาขวางหูขวางตา ลูกไม่ติดเธอก็จริงแต่ก็ไม่สบายใจ
เมื่อพี่สาวอนุญาต เด็กสาวก็เดินไปคร่อมรถมอเตอร์ไซค์แล้วขับออกไป ที่ผ่านมาช่อผกาไม่ค่อยสนใจลูกสักเท่าไร ทุกวันนี้รวงข้าวอยู่กับยาย มีเธอช่วยเลี้ยงอีกคน หลานติดเธอแจจนชาวบ้านแซวว่าเลี้ยงจนหน้าเหมือนกัน มอเตอร์ไซค์เวฟ 100 ขับเลาะไปตามถนนคันคลองที่เป็นทางลัดไปโผล่กลางทุ่งนา ระยะทางจากบ้านเธอไปบ้านท้ายทุ่งห่างกันพอสมควร ถ้าเป็นกลางคืนเธอจะไม่ใช้ทางนี้เพราะถนนค่อนข้างคดเคี้ยว ไม่เหมาะกับนักบิดที่กลัวผีอย่างเธอ แถวนี้เป็นทุ่งนาโล่งก็จริง แต่บางครั้งมันโล่งจนน่ากลัว
“รวง! รวงข้าว น้ามาแล้ว!” ทันทีที่จอดรถ ใบบัวก็ร้องเรียกหลานด้วยความเป็นห่วง เย็นแล้วไม่รู้ว่าแทนไทหาข้าวให้กินหรือยัง ผู้ใหญ่บ้านนักพัฒนาที่พัฒนาหมู่บ้านได้เป็นที่หนึ่งของตำบล แต่กลับไม่พัฒนาตัวเองบ้างเลย บ่นในใจเมื่อเดินเอากับข้าวมาแขวน เท้าบางสะดุดเข้ากับขวดเหล้าขาวที่วางอยู่เกลื่อนพื้น
“โธ่ พี่แทน...” แม้จะไม่เข้าใจเรื่องความรัก แต่ก็รู้ว่าแทนไทคงจะเจ็บมากที่เมียแต่งงานใหม่ ที่ผ่านมาช่อผกาก็มีแฟน มาหลายคน แต่ไม่ได้ชักลำโพงขึ้นยอดเสาป่าวประกาศให้ชาวบ้านรับรู้แบบนี้
“พี่แทน! รวงข้าว! อยู่หน่ายยย กับข้าวมาแล้ว มีแกงเนื้อใส่หน่อไม้ดองร้อน ๆ ด้วยน้าาาา” คนตัวเล็กยังเดินตะโกนไปเรื่อยทาง เพราะไม่รู้ว่าพี่เขยพาหลานไปอยู่มุมไหนของบ้าน รถมอเตอร์ไซค์อยู่ กระบะอยู่ อีแต๋นก็อยู่ ตัวคนก็น่าจะอยู่ แถว ๆ นี้
“พี่แทน แท่น แท้น แท๊น แท๋น อยู่ไหนพี่” เดินหาจนรอบบ้านไม่เจอ เลยเดินเรื่อยไปทางหลังบ้าน แทนไทคบกับช่อผกาตั้งแต่เธอยังเด็ก ๆ เคยขี่หลังเขาเดินตามคันนา เวลาที่ช่อผกาพามาที่นี่จึงสนิทกัน
“ฮือ ๆ ๆ พ่อจ๋า พ่อแทนจ๋า” เสียงร้องของรวงข้าวที่ดังมาเข้าหู ทำให้ใบบัวหยุดชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดิน เพื่อฟังให้แน่ใจว่าเสียงดังมาจากทางไหน เด็กสาววิ่งสุดกำลังเมื่อแน่ใจว่า เสียงของรวงข้าวดังมาจากสระน้ำหลังบ้าน ที่แทนไทขุดเอาไว้เลี้ยงปลา
“รวงข้าว!” ยิ่งใกล้ยิ่งได้ยินเสียงชัดเจน ตะโกนเรียกหลานสุดเสียง เมื่อเห็นรวงข้าวนั่งร้องไห้อยู่ที่ขอบสระ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ น้ำในสระลึกมิดหัว รวงข้าวมาทำอะไรตรงนี้ แล้วแทนไทไปไหน
“พ่อจ๋า ฮือ ๆ ๆ น้าบัว พ่อจ๋า”
เด็กน้อยสะอื้นไห้จนตัวโยนเมื่อเห็นน้าสาว มือเล็กชี้ลงไปในสระน้ำ หัวใจที่เต้นระส่ำในตอนแรก หยุดชะงักเมื่อเห็นแทนไทคว่ำหน้าอยู่ที่ขอบสระอีกครึ่งตัวแช่อยู่ในน้ำ
“พี่แทน! พี่แทน!”
เด็กสาวกระโดดลงน้ำ จับตัวแทนไทพลิกกลับ กลิ่นเหล้าขาวลอยฟุ้งเข้าจมูก รู้ทันทีว่าเขาเมา น้ำในบ่อลึกท่วมหัวโชคดีแค่ไหนที่รวงข้าวไม่ตกลงมาด้วย
“พี่แทน! พี่แทน! ได้ยินฉันไหมพี่”
มือบางตบลงที่ใบหน้าชายหนุ่มอย่างแรง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้สับสนไปหมด โมโห กลัว ตกใจ ตีกันจนวุ่นวาย พยายามดึงคนเมาขึ้นจากน้ำ แต่ตัวเขาหนักเกินไป ใจของ เด็กสาวร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อแทนไทยังนิ่งสนิท ร่างบางปีนขึ้นจากสระ คว้าหลานเข้าเอวแล้ววิ่งกลับเข้าไปในบ้าน วางรวงข้าวลงบนแคร่ แล้วสั่งกำชับเสียงสั่น
“รอน้าอยู่ตรงนี้นะรวง ห้ามไปที่พ่อเด็ดขาด พ่อนอนหลับห้ามไปกวนรู้ไหม”
กำชับเพราะกลัวหลานจะเดินไปตกน้ำ ก่อนจะออกวิ่งเพราะต้องหาคนมาช่วยแทนไทให้เร็วที่สุด หน้าเขาซีดมาก เนื้อตัวก็เย็นจนน่ากลัว
“น้าบัว ๆ น้าบัว! ฮือ ๆ ๆ”
รวงข้าวร้องลั่น เมื่อน้าวิ่งหนีไป
ใบบัวสาวเท้าวิ่งไปข้างหน้า ขอให้พายุอยู่ที่บ้านด้วยเถอะ เพราะเขาอยู่ใกล้ที่สุด ความกลัวบวกกับความตกใจทำให้ เด็กสาวสติหลุดวิ่งเตลิด จนลืมไปว่ามีรถมอเตอร์ไซค์จอด เสียบกุญแจคาไว้ถึงสองคัน
“พี่ลม! พี่ลม! ฮือ ๆ ๆ พี่ลมช่วยด้วย!!”
ตะโกนเรียกพายุไปเรื่อยทาง อยากให้เสียงของเธอดังไปถึงพายุให้เร็วที่สุด
